หลายๆคนคงจะเคยรอ...ใครหรือเรื่องราวอะไรบางอย่าง...
หลายครั้งที่การรอคอยนั้นประสบความสำเร็จ ให้ผลที่คุ้มค่าต่อการรอคอย...
แต่ก็มีหลายครั้งเช่นกันที่การรอคอยนั้นทำให้เรารู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง หมดกำลังใจ...
ที่จะรอคอยหรือสู้ต่อไป...
แต่หากการรอคอยที่มีค่านั้นนำมาซึ่งความหวัง...
ก็คงอาจจะเป็นได้เสมือนน้ำทิพย์ที่คอยชโลมจิตใจให้เราได้ลุกขึ้นสู้ต่อไปได้อย่างมีพลัง...
ใครสักคน...ที่มีค่าแก่การรอคอย...
ใครบางคน...ที่มีค่าพอให้รอคอยการรอคอย ... เป็นเรื่องที่ทรมาน
โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง
และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...
จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น
ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ
เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆ กับความอ่อนไหว
เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก...
พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก วัดการกระทำ...
ความเสมอต้นเสมอปลาย และความอดทน...
ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่...
การอยู่ห่างกัน... จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง
ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ...
ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง
เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า
คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝันหรือต้องการ...
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย...
กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...
เพราะฉะนั้น...
ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เขามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา...
และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มไปด้วยคุณค่า...
เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน
และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา
ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้
ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงอาจจำเป็นต้องรอคอยใครสักคน...
หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ...ที่มีค่าแก่การรอคอย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น